Vrijdag 9 tot zondag 11 mei
Langzaam rijden we omhoog naar Olbia, op zoek naar een mooie camping bij het strand om te lezen en te luieren.
De gekozen camping Selema in Siliscona ziet er onverzorgd uit, maar het strand is prima en vlakbij. Vanuit het strand kun je zo de camping oplopen.
We spreken een Belgisch echtpaar dat ons vertelt hoe je goedkoop kunt reizen: zij gaan staan op een parkeerplaats buiten het dorp en lopen vanaf het strand een camping op om gebruik te maken van douche en toilet. Het bespaart hen honderden euro’s! Ik dacht dat wij Nederlanders bekend staan om onze zuinigheid, maar ik geloof dat de zuiderburen ons voorbij streven.
Zondag 11 mei tot dinsdag 20 mei
Terwijl wij op het journaal zien dat in Nederland de zon het voor het zeggen heeft, moet Sardinië het doen met veel wind afgewisseld door zon en bewolking en soms een heftige regenbui.
Wij staan negen dagen op een mooie camping, Emosa bij Possada, met prachtig strand en genieten van de vele kitesurfers die dansen op de golven. Ongelooflijk hoeveel behendigheid deze tak van sport vereist. Wij raken niet uitgekeken op dit schouwspel.
Als het weer het toelaat trekken wij met onze stoeltjes en parasol naar het strand, genieten van de surfers en ons boek, nemen een drankje op het terras van de strandtent en lopen terug naar de camper om te koken. Het bevalt ons prima, onze dagen kabbelen voorbij.
Zo hebben we ook de tijd om onze nieuwste aanwinst, een super handige en kleine grillplaat, uit te proberen.
De dorpjes in de nabijheid van de camping zijn voor ons moeilijk bereikbaar. Na mijn dubbele enkelbreuk zijn wij enigszins beperkt in onze bewegingsruimte. Ik durf niet meer te fietsen en daardoor zijn wij afhankelijk van wat de de directe omgeving te bieden heeft.
Gelukkig is er een voortreffelijk campingrestaurant, waar de hele familie zijn bijdrage aan levert, zoonlief krijgt van vader instructies hoe hij de beste pizza’s kan maken en de alleraardigste Oekraïense serveerster past voortreffelijk in dit bedrijf.
Op 20 mei maken wij de overtocht van Olbia naar Livorno met de Mobylines, een indrukwekkend groot schip, dat ons (slapend) in ruim acht uur naar het vaste land van Italië brengt.
Woensdag 21 tot vrijdag 23 mei
De kustweg (SS1) van Livorno naar La Specia is volgebouwd met eindeloos grote vakantieverblijven afgewisseld met diverse campings. Elk toeristenverblijf heeft zijn eigen afgebakende privéstrand wat niet toegankelijk is voor onbevoegden. Het is zoeken naar openbare toegangen naar zee.
Tot onze verbazing, wij reizen in het voorseizoen, zijn vele campings al volgeboekt. We komen ongelooflijk veel campers tegen en met name veel buscampers. Sommige campings hebben speciale terreinen voor de busjes zoals de onze.
Vanaf de kust rijden we in de stromende regen afgewisseld met zon, naar het Lago Maggiore. De route via de westkant is prachtig.
We vinden in Cannobio met veel moeite een camping bij een dorpje waar we een nacht kunnen blijven.
De plekken zijn zeer klein, 7 bij 4 meter, en een enkele een paar meter meer. Elke nieuw aangekomen camper is verzekerd van publiek dat aandachtig bekijkt hoe jij je met je camper in dat krappe plaatsje wringt.
Je bent al een kwartier bezig om uit te zoeken hoe je dit klusje het beste aan kunt pakken. Vervolgens blijkt het in de praktijk niet zo te werken als jij je voorgesteld had. Dan komt er een nieuw plan, aangevuld met drie voorstellen van omstanders. En dan de behulpzame buurman die wel even zal aangeven naar welke kant je het stuur moet bewegen en dan met zijn handen precies de omgekeerde beweging maakt. Het is hilarisch. Maar na een half uur staat de camper precies zoals wij het gewild hebben.
De achter ons staande buurvrouw, die voor de eerste keer in haar leven een busje heeft gehuurd, zegt dat ze nu al slapeloze nachten heeft over hoe ze uit de krappe plek moet wegrijden.
En het zijn niet alleen de vrouwen die hiermee problemen hebben. Ook de mannen stuntelen wat af. En als je dan eindelijk staat zit je bijna aan tafel bij de buren. Gelukkig is er voor ons op de camping maar plaats voor één nachtje.
Maar wel nog genoeg tijd om de boulevard van Cannobio over te wandelen, een drankje te nemen en dan rustig te gaan slapen omdat onze camper de volgende ochtend zonder problemen uit zijn kooi weg kan.
Zaterdag 24 mei
Twee kilometer verderop, bij camping Résidence, boeken we onze volgende overnachting.
We scoren onderweg een al lang begeerde, maar nergens te vinden, halfronde deurmat. Als hij eenmaal ligt zien we dat je welkom bent als je weggaat …. Wij kunnen er wel om lachen.
Zo ook de aanschaf van een vignet voor Zwitserland. We hebben er een op de voorruit zitten. Wij denken dat er een beperkte houdbaarheidsdatum op zit en kopen een nieuwe. Blijkt het vignet hele jaar geldig te zijn. We hebben nu twee oranje vignetten op onze voorruit en hebben het gebruik van de Zwitserse wegen ruim gehonoreerd.
We doen het stukken slechter dan de eerder genoemde Belgen in ons verhaal.
Zondag 25 mei
Wat een verademing om op zondag over de Duitse autowegen te rijden, zoveel rustiger zonder vrachtverkeer. Na ongeveer 500 km overnachten we op een grote camperplek in Bruchsal. Het enige vermeldenswaardige zijn de vele ooievaars die in het aanliggende park rondlopen.
De mensen die ons volgen weten dat wij het patent hebben op elektriciteitsproblemen en bij elke reis wel iets gebeurt rond dit thema. Nu echter, met lithiumaccu’s en nieuwe aansluitingen op de bestaande apparatuur dachten wij hiervan verlost te zijn.
Maar ineens blijkt, aangesloten op het elektriciteitsnet, de huishoudaccu niet meer op te laden. Bij ons gaan alle alarmbellen af. Nee, niet weer …!!
We beginnen aan ons bekende “uitsluit-lijstje”: Hebben de buren wel stroom? Controle van de zekeringen, aardlekschakelaar. Hoofdschakelaar aan en uit. Ander elektriciteitssnoer, andere laadpaal. Geen resultaat!
Die van ons gebeld (Gerard), ook hij kon ons niet helpen. Nemen contact op met Eibert, degene die onze apparatuur met de batterijen verbonden heeft. Hij is direct bereid ons te helpen. Hij kan inloggen op ons systeem en ons aanwijzingen geven voor de stappen die wij moeten zetten. Op afstand is hij bezig …, we zien zijn handelingen op ons display. Het is onvoorstelbaar dat dit op afstand kan. Er komt inderdaad geen walstroom binnen. Hij doet de suggestie om de aansluiting van de snoeren op de convector te controleren. En dat was de oplossing, een van de snoeren was losgetrild …. En wij, wij zijn weer iets wijzer geworden!
Maandag 26 tot woensdag 28 mei
In de loop van de middag komen we aan in Oberwesel en installeren ons op een plekje aan de Rijn. Het weer is slecht, maar uitstekend geschikt om de laatste ervaringen aan jullie door te geven. Ons uitzicht is fantastisch, alle soorten boten trekken aan ons voorbij, van plezierboten tot vrachtschepen. Daarachter loopt een een spoorlijn met vracht- en personenvervoer. En tegen de helling tractoren die de wijngaarden verzorgen. Kortom genoeg te zien. Morgen gaan wij huiswaarts.
We kijken met plezier terug op de ruige natuur van Corsica, de intens blauwe zee, de prachtige bergtochten en de vele voorjaarsbloemen. Sardinië bekoorde ons door zijn indrukwekkende en mysterieuze Nuraghi, de prachtige zandstranden, het heerlijke Sardijnse eten en de cannonau-wijnen.
En dit alles in het fijne gezelschap van Hammy en Geert, die helaas vanwege het overlijden van hun (schoon)moeder eerder naar huis terug moesten keren.
Daarnaast heeft het laatste gedeelte van de reis, waarin we niet zoveel ondernomen hebben maar wel veel gelezen, ons ook goed gedaan.