Oekraïne

Maandag 23 april
In colonne rijden wij naar de Oekraïense grens.

 

Onze reisgenoten zijn:
George en Wil, de reisbegeleiders rijdend in een grote camperbus; Leen en Leny, mede reisbegeleiders voor deze premium reis, zij rijden met een grote Mercedes camperbus; Jan en Stini met een Iveco Flair, een zeer grote camper; Lute en Janny met een Hymer; Ruud en Henny met een Ford; Angelien met een Challenger; Herman en Tineke met een Nissan pick-up; Bertus en Jansje met eenToyota en een kleine caravan Eriba; en wij met ons Volkswagenbusje. 

Vrij vlot passeren we de Poolse en Oekraïense douane. Het Cyrillische schrift op de verkeersborden is even wennen. Gelukkig zijn al zes letters gelijk aan ons alfabet. We hebben een lijst op ons dashboard geplakt waarop het Romeinse en het Cyrillische alfabet naast elkaar staan om ons zo een beetje op weg te helpen.
Na enig zoeken vinden we de campingplaats voor de nacht. We staan bij een hypodroom bij Lvov.

Dinsdag 24 april
Bij het opstaan zien we de paarden met hun begeleiders over de renbaan draven. We proberen dit tafereel vast te leggen. Simpel is dat niet. We hebben veel renbaan zonder paarden, dan weer alleen de achterbenen en soms een paardenhoofd. De digitale camera heeft ook nadelen. 

Met een klein lokaal busje en een Duits sprekende gids gaan we richting het centrum van Lvov of Lemberg zoals de Duitsers zeggen. Lvov staat op de Werelderfgoedlijst en krijgt geld om zijn cultuurschatten op te knappen. Het heeft schitterende pleinen, waaraan prachtige koopmanshuizen liggen, elk huis is anders van vorm en kleur. Het is een mooie stad om rond te dwalen. 

We bezoeken de Armeense kerk uit 1363. Het gebouw staat onopvallend midden in een woonwijk. Een indrukwekkend kruisbeeld siert de buiten kant. Verder bezichtigen we de Boyim kapel (1617), de grafkapel van een rijke Hongaarse koopmansfamilie Boyim. De man heeft zichzelf en zijn familie een prominente plaats op de gevel van de kapel gegeven.
De katholieke kathedraal van Lvov (1480) heeft een mooie iconastase met als opvallend detail geborduurde linnen doeken rondom de iconen. Aan de buitenkant is ter ere van het bezoek van Paus Johannes Paulus II in 2001 aan Lvov, een plaquette bevestigd. 

In de regen keren we terug naar ons hypodroom. In het restaurant proberen we ’s avonds iets te eten. Het bestellen van een maaltijd vraagt geduld, inlevingsvermogen en een expressieve vaardigheid. In ons gezelschap zitten mensen die met zeer veel verve snel duidelijk kunnen maken of ze kip, koe of varken op hun bord willen.
We eten en drinken smakelijk en duiken rond half elf ons bed in. 

Woensdag 25 april
Vandaag moeten we 550 km op de teller rijden, ons doel is Kiev. De weg er naar toe is deels opgebroken, soms tweebaans, soms vierbaans en overal grote kuilen en bobbels. Behalve door auto’s wordt de autoweg ook gebruikt door boeren met tractor, aangelijnde koeien, paard en wagen, fietsers. 

           

Het is even wennen, onze autowegen zien er iets anders uit.
Keurig houden we de aangegeven snelheid aan in de bebouwde kom, want de Oekraïense politie is onverbiddelijk en zeer corrupt hebben we gehoord. We rijden niet te hard en toch worden wij als eerste gepakt ….
Om de situatie te schetsen: wij rijden rustig op de autoweg. Ineens schieten twee jonge agenten naar voren en gebaren met hun wapenstokje (op heuphoogte) te stoppen. Autopapieren inleveren en betalen. We doen of we het niet begrijpen, houden we 10 minuten vol. We begrijpen dat het voor ecotaks is, uiteraard alleen voor buitenlandse auto’s.
De jonge agenten willen nog wel een deal met ons maken maar op de parkeerplaats staat een rode auto met daarin de “boss”. Hij eist zijn geld, wordt boos omdat we zo traag van begrip zijn. We moeten 70 hryvnia’s betalen, eisen een uitgeschreven bon, krijgen we niet. Dan betalen we niet! Na een uur wordt het ons duidelijk dat wij aan het kortste eind trekken. We denken in euro’s goedkoper uit te zijn en betalen 15 euro. Later blijkt dit 5 euro teveel te zijn. Het omrekenen verloopt nog niet gladjes.
De rest van het gezelschap wordt, horen we naderhand, eveneens voor eurotaks aangeslagen. Lute weet de agenten echter met drie harde worsten om te kopen, mannen maken toch meer indruk.

Onze camping voor de komende nacht ligt aan het begin van de stad. We zien de ingang te laat, kunnen op de vierbaansweg met gesloten middenbaan niet draaien en rijden de zeer drukke stad in. Ik probeer een taxichauffeur duidelijk te maken om voor ons uit te rijden naar de camping. Als hij het eindelijk begrijpt en na enig onderhandelen de prijs ook akkoord is, brengt hij ons keurig op de plaats van bestemming.
We eten nog iets en duiken vroeg ons bed in. 

Donderdag 26 april
De komende twee dagen bezoeken we Kiev. Een grote bus haalt ons bij de camping op voor een rondrit door Kiev. Irina zal deze dagen onze gids zijn.
Kiev heeft een boven- en een benedenstad. Op de top van de heuvel ligt, stralend in de zon (we hebben 20 graden), de St. Sophia kathedraal. De koperen koepels laten een speels lichtspel zien. Morgen zullen we deze kerk uitgebreid bezoeken. 

Behalve de bovengenoemde kerk ligt ook de St. Andrew kerk in de bovenstad. Deze kerk is evenals het winterpaleis in St. Petersburg, ontworpen door de Italiaanse architect Bartelomeo Rastrelli. De kleuren van de kerk zijn oogverblindend: blauw, wit, groen en goud. En dit alles tegen een strak blauwe lucht.
In de middag lunchen we in een folkloristisch restaurant en worden bediend door vrouwen in klederdracht. Daarna vervolgen we onze rondleiding. 

Het St. Michaels klooster met zijn zeven gouden koepels en lichtblauwe/witte muren ligt ook in de bovenstad. St. Michael is de patroonheilige van Kiev. De kerk is nieuw en pas in 2001 geopend. De Sovjets hebben de originele kerk daterend uit 1108, in 1936 verwoest.

Op het plein waaraan deze kerk ligt staat een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van Stalin. Een groot wit beeld van bekende Slavische personen, o.a. Prinses Olga en de uitvinders van het cyrillische schrift Methodius en Cyrillus, bevindt zich eveneens op dit plein.
Moe maar voldaan komen we aan het eind van de middag weer op de camping terug. 

Vrijdag 27 april
Opnieuw een dag Kiev. Dit keer gaan we met de metro. Een belevenis op zich, zonder gids zouden we niet weten waar we uit moeten stappen. De mensen staan nors kijkend tegen elkaar aangedrukt. Niemand lacht. Het is een kunst om gelijktijdig weer uit de metro te komen.

 

We starten bij het Tsjernobylmuseum. Het museum geeft een overzicht van de ramp die zich voltrok op 26 april 1986 in de kernreactor van Tsjernobyl, waarbij radioactieve stoffen vrijkwamen die verschrikkelijke gevolgen hadden voor mens en omgeving. Het meest schokkend is de ontkenning van de ramp door de Sovjet-autoriteiten. Pas na enkele dagen hebben ze de mensen verwittigd. Soldaten zijn zonder voldoende beschermende kleding en onwetend van de gevaren in het gebied ingezet. Nu is Tsjernobyl een verlaten stad waar alles nog herinnert aan de mensen die huis en haard moesten verlaten en alleen enkele voor hen waardevolle spullen mochten meenemen. Bomen groeien door huizen. Gordijnen wapperen nog door de ramen en op de vensterbank liggen nog de foto`s van families, zoals de film laat zien.
Onder de indruk komen we naar buiten. 

We gaan eten in een zelfbedieningsrestaurant, wel zo handig als je de menukaart niet kan lezen. Daarna bezoeken we de St. Sophia kathedraal. Het interieur is schitterend. Vanuit de bovengalerij heb je een prachtig zicht op de muurmozaïeken en fresco’s.
Weer buiten zien we overal fotografen die bruidsparen met familie voor monumenten en beelden vastleggen. Vrijdagmiddag en zaterdag zijn de trouwdagen. 

Als laatste bezoeken we de cellen en de grotten van de monniken. De cellen liggen op het binnenplein van de St. Sophia kathedraal. Voor de grotten moeten we iets afdalen, dat doen wij nog maar daarna is ons verzadigingspunt bereikt. 

In de middag gaan we met Peter, de zoon van Irina, een boottocht maken op de Dnjepr. Opvallend veel jonge mensen op de boot. We kunnen even uitwaaien. Het was veel cultuur op een dag, maar beslist de moeite waard.
Na de boottocht nemen we de kabelbaan naar de bovenstad. Daar gaat ieder zijn eigen gang: sommigen naar de camping, anderen naar de opera.

Wij gaan met Peter op zoek naar een internetcafé. Samen met een vriend van hem bezoeken we drie adressen in de stad. Het ene café bestaat niet meer, het andere is gesloten en het derde kan de USB-stick niet openen. We hebben uren gelopen en niets bereikt, om moedeloos van te worden.
We doen dus ons best en proberen het opnieuw in de volgende grote stad.
Als afsluiting gaan we met de jongens nog in de stad eten en nemen een taxi naar onze standplaats. We hebben niets meer te vertellen en duiken direct ons bed in. 

Zaterdag 28 april
Om 8.15 uur zijn wij klaar voor vertrek uit Kiev, op weg naar de slagvelden van Poltava. Helaas lopen vele doorgaande wegen door Kiev. En het is dan fijn om een grote camper te kunnen volgenden die ons door Kiev loodst.
Roman, een Oekraïense student van 21 jaar, reist als tolk met de groep mee. Als student rechten kan hij makkelijk voor deze klus zijn studie even onderbreken. Hij zal ook helpen bij het vinden van overnachtingsplaatsen. Het meest gaat zijn hart uit naar het off-road rijden. In dat opzicht zal deze reis hem weinig mogelijkheden bieden.
Na 351 km rijden door eindeloze akkervelden brengt ons “guppie” (zo noemen wij ons GPS) ons op een plek midden in een bos. Er staan een paar huizen en enkele verwaarloosde houten gebouwtjes. Niemand te bekennen en niemand die ons verwacht. We vragen mensen voor zover dat mogelijk is of hier kampeermogelijkheid is. Nee. We rijden terug naar de grote weg. De mensen van het benzinestation kunnen ons ook niet verder helpen. Dan zien we Jansje en Bertus. Zij kunnen het ook niet vinden. Ook hun GPS wijst de plek aan waar wij daarnet waren. 

            

Het blijkt toch juist te zijn. Het is een verwaarloosd vakantieterrein met Lenin nog op een sokkel. In de loop van de avond is iedereen present. We drinken op de verjaardag van Hennie en eten ‘s avonds samen in het plaatselijke “restaurant” onder het afdak. 

Zondag 29 april
Angelien besluit vanwege een opnieuw opkomende voetblessure terug te keren en niet verder met ons mee te gaan. Wij vinden het vreselijk voor haar. Ze blijft nog een paar dagen op deze plek staan en reist dan alleen terug naar Kiev. Daar zal ze besluiten of ze terug vliegt en de camper laat ophalen of toch terug gaat rijden. George, onze reisbegeleider, heeft Irina, onze gids in Kiev, ingeschakeld om het een en ander te regelen.

Met een busje gaan we naar de slagvelden van Poltava. Op 8 juli 1709 heeft tsaar Peter de Grote in een veldslag de Zweedse troepen en het Kozakkenleger dat samen met de Zweden tegen Rusland vocht, een halt toegeroepen. De uitbreidingsplannen van Zweden werden stopgezet en het verlangen van de Kozakken om een eigen Kozakkenstaat te stichten, voorkomen. We hebben een zeer enthousiaste gids die met verve de gebruikte militaire strategie uitlegt, echter iets te uitvoerig naar ons idee.

In het daarna bezochte museum blijken veel mensen van de groep plotseling naar het toilet te moeten. De uitvoerige uitleg van de gids is iets te veel van het goede. Bij het museum behorende kerkje maken we nog een klein stukje van een Russisch orthodoxe dienst mee. Zingen kunnen de Oekraïners!

Terug op de camping nemen we afscheid van Angelien en vertrekken naar Charkov. Onderdak vinden wij bij een slecht onderhouden en verwaarloosd motel. Steeds als we bij een motel overnachten wordt er een hotelkamer genomen voor de mensen die geen douche en toilet in de camper hebben.
Met Roman gaan we naar Charkov en opnieuw op zoek naar een internetcafé. Het lukt! We kunnen onze tekst eindelijk kwijt, de foto’s echter niet. We gaan met Roman eten en daarna proberen we bij een sushirestaurant (je kunt daar internetten met eigen laptop) de foto’s op de site te zetten. De verbindingen zijn te langzaam, we hebben niet de tijd om een hele dag in een internetcafé door te brengen. Nu proberen we de foto’s op cd te zetten en naar Nederland op te sturen. Jullie moeten geduld hebben …. 

Maandag 30 april
Het is een druilerige dag. De gemiddelde temperatuur ligt rond de 12 graden. In Nederland is het 25 graden. We hebben een afstand van 320 km af te leggen. Voor Nederlandse begrippen niet veel, maar gezien de toestand van de wegen hier zijn we toch snel 5 à 6 uur onderweg. Leen en Lenie rijden voorop. We rijden in colonne achter elkaar omdat de overnachtingsplek nog gezocht moet worden en wij geen waypoint hebben om ons op te oriënteren.
In Antratsyt vinden we in een bosje een motel met camping. Ook al ziet het er vies en smerig uit, we zijn blij er te kunnen staan.

    

Leen en Lenie hebben gezorgd voor oranjebitter vanwege Koninginnedag. We eten ‘s avonds in een van de vervallen gebouwtjes op het terrein. Bij het eten van shasliek kunnen we met moeite het beeld loslaten van de man met vieze handen die het vlees aan de stokjes prikte. En over een lekkend golfplatendak in de eettent maken we ons helemaal niet druk. Terwijl wij eten wordt een oudere man door twee vrouwen “opgevrolijkt”. Een jongere man maakt foto’s van al deze activiteiten. We hebben de indruk in een verlopen hoerentent te zitten. Dit gevoel wordt nog versterkt als ‘s nachts auto’s af- en aanrijden, wij een vrouw hevig horen huilen en er rond 4 uur ‘s nachts stevig op deuren wordt gebonsd en niet open wordt gedaan. 

Dinsdag 1 mei

Om half negen vertrekken we van deze lugubere plek. Het is koud en guur weer. Nog even tanken, de laatste flessen wijn in slaan en dan samen in colonne richting Russische grens.
Maar … we worden staande gehouden door de Oekraïnse politie. Tsja, wat zullen ze nu weer bedenken. We hebben niet te hard gereden en ook geen andere verkeersfout begaan. Dan komt de opmerking dat niet iedereen de lichten aan heeft terwijl we in colonne reden. Oké, denken we, daar moeten we iets voor betalen. Vervolgens worden de mannen uit de auto gehaald, alcoholcontrole! Om halfnegen ‘s morgens! Een agent met grote buik brengt zijn gezicht dicht bij het gezicht van Leen, snuift even en gebaart dat het oké is. Jan krijgt een echte alcoholtest: hij moet door een opgerold A4-tje in het gezicht van de agent blazen! Ruud moet er om lachen en dat is zijn ondergang. Teveel gedronken de vorige avond. Arme Ruud, hij was de enige die nauwelijks iets had gedronken. Herman hoefde helemaal niet door het papier te blazen, noch in het gezicht van de agent, hij was bij voorbaat schuldig. George, Bertus en Lute ontsprongen de dans en wij vrouwen werden niet gecontroleerd. Wat een willekeur. Met betaling van 2x 25 euro boete kunnen we verder rijden. Voor deze agenten een half maandsalaris. Een bewijs van betaling is niet aan de orde.

Naar verslag Rusland heen